venerdì 29 dicembre 2017

LU SCICCAREDDU - Francesco Mulè

LU SCICCAREDDU

Nna storia iu vi cuntu a du paroli
d'un sciccareddu parlu e d'un signuri
'u desideriu vostru prestu voli
sintirla e vi la cuntu c'un arduri.

Iu vitti un sciccareddu frasturnatu
ca stava fermu cu la testa vascia;
chidennucci pirchì fussi a ddu statu,
aprennu a vucca ca paria nna cascia,

mi dissi: «Caru beddu miu signuri,
nun stati a taliarimi di sutta;
li spaddi l'aiu chini di duluri
e 'u me patruni di darrè m'ammutta.

Pi tutti li vaneddi aiu giratu
cu stu gran pisu ancora cchiù pisanti,
m'arriva 'ncoddu zoccu c'è 'mmicchiatu
e l'oriu ca ricivu è... 'tira avanti'!»

Iu nun nni pozzu cchiù, vu m'aiutati...
ma a chiddu 'stanti detti un stramazzuni
e nun sintiva cchiù li gran tricciati
ca prestu 'u spirtu detti un sciddicuni.

Ddu povuru patruni c'appi a fari?
Si carricau cuntritu ddu gran pisu
e, misusi assai curvu a caminari,
capiu quant'è difficili un surrisu.

Capiu ch'o sciccareddu avia ragiuni
muriri d'una subitania morti,
ca nni la vita puru d'un strazzuni
s'avi nicissità e bisognu forti.

Vi dicu, amici mei ca m'ascutati:
«facemu puru natri i sciccareddi,
ma, prima di muriri, tutti armati
di Roma a ma ccacciari i gran viteddi».

Cattolica Eraclea, 23 giugno 1966


Nessun commento:

Posta un commento